Oudtshoorn

We zijn gisteren over de Swartbergpas gereden. Dit is een kleine bergketen van zo'n 1500 meter hoog. Het eerste stuk stuk ging nog over verharde weg, maar al gauw werd het een gravel road. De uitzichten op de ene helft was op Oudtshoorn en het gebied er omheen. Weilanden, waterreservoirs, hier en daar een huisje, glooiende bergen op de achtergrond; prachtige plaatjes dus! Toen we op de top waren zagen we een klein huisje, het bleek een oud tolhuisje te zijn. Nu is het een koffiehuisje en een overnachtingsplek voor wandelaars. We hebben op dit prachtige plekje een kopje koffie gedronken en een potje honing gekocht, hiermee ook nog eens de lokale bevolking ondersteunend. Zoals op veel plekken in Zuid-Afrika is ook hier een project dat de lokale bevolking helpt om producten te verkopen en met het geld ontwikkeling te stimuleren. Na het kopje koffie en Bram's eerste kennismaking met milk tart, zijn we verder gereden. De andere kant van het bergketen was heel anders. Ruw, rotsachtig, erg steil en onbewoond. Het uithakken van de weg in de berg moet een hele klus zijn geweest! Op de terugweg kwamen we langs een waterval. Op het parkeerplaatsje was het uitgestorven en de mevrouw die erbij hoorde gebaarde dat we zo door konden lopen. Dit alles verhoogde onze verwachtingen niet bepaald. Na een kort klimpartijtje was daar opeens een redelijk grote waterval met bijbehorende poeltjes vol met helder water dat glinsterde in de zon. We hadden niet verbaasder kunnen zijn! Het water stroomde van het ene poeltje naar het andere voordat het uiteindelijk een heel eind naar beneden viel. Het zag er zo idyllisch uit dat ik toch even natte voeren wilde halen. Zowel mijn adem als de bloedcirculatie in mijn voeten werd compleet afgesneden. Ijzig koud water, rechtstreeks uit de berg. Dan maar gewoon even zitten en genieten. Toen we de parkeerplaats weer opliepen, had daar net een busje geparkeerd waar een heel gezin voorzien van handdoeken en wat al niet meer uitstapte. Tijd om verder te gaan! Door het dorpje De Rust terug gereden naar Oudtshoorn. Het Afrikaans is in dit deel van het land nog veel meer de voertaal dan Engels en we liggen er regelmatig om in een deuk, vooral om de schrijftaal. Zo hebben ze hier een sakesentrum en een slaghuis en zeggen ze baie dankie in plaats van bedankt. Dat wij de Afrikaners deels begrijpen, betekent dat dat vice versa ook het geval is. Dat bleek maar weer toen er gisteren in de supermarkt tijdens het boodschappen doen een oudere meneer een praatje met ons aanknoopte. Waar we vandaan kwamen (Nederland? Dus als ik gestadig praat, dan kunnen hulli mij versta?), of we al van Afrika hielden (natuurlijk!) en wat we nog gingen doen. Het is wel intensief luisteren en rustig praten, maar het is toch uniek dat je aan de andere kant van de wereld in je eigen taal met een local kunt communiceren!
's Avonds rustig met ons laptopje op de bank gezeten en vroeg naar bed gegaan.
Vandaag was een echte dierendag. Dit is het centrum van de struisvogel business, dus we kwamen niet onder een bezoekje aan een struisvogelboerderij uit. Vanochtend hebben we Highgate Ostrich Show farm bezocht, een boerderij waar ze naast het gewone 'struisvogel'werk ook toeristen rondleiden. We begonnen met wat theorie en wat grappige feitjes, bijvoorbeeld dat struisvogels geen tanden hebben en daarom stenen en andere voorwerpen inslikken die het eten voor hen vermalen. En dat er door hun grote ogen nauwelijks nog plek is voor hersenen in hun hoofd. Struisvogels worden gefokt voor hun huid, hun vlees en hun veren. Ze kunnen tot wel tachtig jaar oud worden en hun eieren zijn maar liefst 24 keer groter dan die van een kip. De eieren zijn ook nog eens heel sterk en dat konden we bewijzen door erop te gaan staan. Middenin een wei met een koppeltje struisvogels gingen we op hun nest eieren staan. Ze leken het wel best te vinden, de eieren bleven gelukkig ook allemaal heel (zelfs bij Bram :)). De gids had wel een grote tak bij zich, want het blijven dieren en struisvogels hebben poten waarmee ze je in een keer kunnen openrijten. Het enige waarmee we ons dan nog zouden kunnen redden is slim zijn, want dat zijn zij niet bepaald. Maar alles ging zeer vreedzaam. Vervolgens konden we zelf ervaren hoe het is om op een struisvogel te rijden. Zittend op z'n rug, naar achteren leunend met in elke hand een vleugel en de voeten gekruist voor z'n borst; het leek in niets op paardrijden. We hebben het wel geprobeerd, maar het was niet makkelijk. De jockey's deden nog even voor hoe het wel moest en ze gingen supersnel. De struisvogels kunnen hard rennen, maar ze kunnen het niet zo lang volhouden, vandaar dat het geen optie is als transportmiddel. Na anderhalf uur zat onze rondleiding erop en hadden we een groot deel van de 1500 hectare tellende boerderij gezien.
Geluncht in ons hostel en toen besloten dat we de Cango Wildlife Ranch and Cheetahland wilden bezoeken. Dit is een soort dierentuin, die naast de standaard dieren ook een fokprogramma voor cheetahs en tijgers heeft om de soort te behouden en de aantallen te vergroten. Op zich is een dierentuin niet helemaal ons ding, maar je kunt hier ook cheetahs en tijgers aaien. Het bedrag dat je hiervoor (extra) betaalt, gaat naar de Cheetah Conservation Foundation. We wisten niet helemaal wat we hiervan moesten verwachten, maar hadden besloten dat we dit wilden doen als we er een goed gevoel bij hadden. Eerst een standaard rondleiding door de dierentuin met standaard dieren, standaard grapjes en natuurlijk overal weer die Nederlanders... Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat de dierentuin mooi was ingericht en dat de dieren er zo op het eerste gezicht goed uitzagen. Na de rondleiding maar eens gaan informeren over een echte ontmoeting met cheetahs. Dat was mogelijk en er was verder geen rij verwachtingsvolle toeristen, geen vermoeid uitziende uitgeknuffelde cheetah dus we besloten het te doen. De eerste vraag was waar we naartoe wilden; naar de volwassen cheetahs of de welpjes. Moeilijke keuze, maar omdat de volwassenen net een bezoekje van de dierenarts hadden gehad, toch maar voor de welpjes gekozen. Eerst moesten we onze handen wassen en toen werden we meegeloodst naar hun verblijf. Tijdens de standaard rondleiding hadden we ze ook al even gezien, maar toen lagen ze in hun binnenhok. Nu lagen ze er alle drie voor en lieten zich gewillig aanhalen door ons. Aan hun luide gespin te horen vonden ze het best ok! Ze waren helemaal niet zo zacht als we dachten, maar dat vonden we niet erg, want met hun mooie bruine ogen en zwart/bruine stippenpatroon was de aaibaarheidsfactor nog steeds erg hoog! Door hun poten, klauwen en tanden realiseer je je echter wel dat dit een echt roofdier is. Toen de welpjes hun binnenhok weer opzochten, was onze ontmoeting met hen ten einde. We kregen nog wel allebei een foto mee waar we samen met Luigi, Liza en Lizzy opstaan. Wat een super ervaring!
En toen was de dag alweer gevuld, het gaat snel! Morgen reizen we door naar Gansbaai, omdat daar in deze tijd van het jaar walvissen voor de kust zwemmen. Het is alweer onze laatste stop voor Kaapstad.