Van Kruger naar Swaziland

Vrijdagochtend werden we tegen zes uur gewekt door de eerste enthousiastelingen die Kruger park in gingen. Wij reden om zeven uur het park in en zagen bijna meteen de zeldzame Sable antilope. In het kamp hadden we gelezen dat deze antilope zeldzaam is en je kon er in een map noteren waar en wanneer je hem had gezien. Heel gaaf dus dat wij er een zagen! Een enorm beest, zwart, met grote hoorns en niet bepaald gek op de camera, want hij spurtte er vandoor zodra hij ons zag. Na nog een paar uurtjes zuidwaarts door het park gereden te hebben, gingen we de Malelane gate door en waren we nog een uurtje in Zuid Afrika, waarna we de grens overgingen met Swaziland. Een heel makkelijke grensovergang gelukkig. Swaziland is een apart staatje binnen Zuid Afrika, geleid door een koning en een prima plek als je van polygamie houdt. Keerzijde is dat maar liefst dertig procent van de bevolking geïnfecteerd is met HIV. Qua landschap is het bergachtiger, maar niet grillig. Mooie ronde bergen bedekt met goudkleurig (droog) gras en bomen die daar voor de bosbouw zijn geplant. Kleine dorpjes, weinig mensen, geiten en koeien op de weg; het voelt erg Afrikaans. Na een paar uur rijden kwamen we bij Mlilwane Wildlife Sanctuary. Dit is een wildpark, waar verschillende dieren wonen en waar onze backpackers staat. Zo'n vijf kilometer van de verharde weg af, steeds verder van de bewoonde wereld slingerden we over rode stoffige weggetjes. De elke vakantie minstens een keer terugkerende vraag 'waar gaan we nu weer terecht komen?' was hier van toepassing. In het park mag je niet te dicht bij het water komen en moet je voor het donker terug zijn bij je kamp (in ons geval de backpackers) in verband met krokodillen en nijlpaarden. Beiden gevaarlijk. Aan het einde van het pad lag onze backpackers, waar de wrattenzwijntjes in de tuin grazen. Vanuit die tuin heb je een prachtig uitzicht over het park en de Ezulwini vallei. In dit gebied kun je een heleboel dingen ondernemen. Wij gaan dit park te paard bekijken en overnachten in een grot. Dus zondag met de camera in de aanslag naar de stallen gereden en kennis gemaakt met onze paarden, Silver en Rafiki. Onze gids legde ons de regels uit (naar links leunen als er rechts takken over het pad hangen, jaja...) en daar gingen we. In een rit van zo'n vier uur reden we door bos, grasland, al klimmend en dalend, soms in draf en galop maar meestal in stap. We liepen tussen de wildebeesten, zebra's en allerlei bokjes. Bij een prachtig uitkijkpunt werd er even een pauze ingelast (de gids hield de paarden vast, want die van Bram zou anders zo de benen nemen terug naar stal). Tegen de avond kwamen we aan bij de grot, waar we na het afzadelen en een flinke beklimming onze spieren even rust konden gunnen. Er was al iemand bezig om op een houtvuur een maaltje te koken voor ons. Het was een hoge ruimte, aan een kant open, met een mooi uitzicht en lekker beschut tegen wind en regen. Een eindje klauteren naar boven bevond zich een heus toilet; een toiletbril bevestigd op een stuk steen, met een fantastisch uitzicht over het dal. Wel hopen dat je 's nachts niet hoeft te plassen. Ondertussen werd begon het flink te schemeren en was de kok bijna klaar met zijn maaltijd. Eerst had hij de pot met pap gekookt (dit eten mensen hier zoals wij aardappels of rijst eten en het lijkt wel een beetje op aardappelpuree), toen ging de pot met groente boven het houtvuur en tenslotte werd het vlees in het vuur gebraait. Een prima maaltijd die werd afgesloten met marshmallows roosteren in het vuur, erg lekker! Toen snel onze slaapzakken ingedoken en geslapen tot de zon bijna op kwam, rond half zeven. Gelukkig had er (waarschijnlijk) geen luipaard aan ons gesnuffeld 's nachts. 's Ochtends werd er een ontbijtje voor ons gemaakt van geroosterd brood (in het houtvuur geroosterd) en een omeletje. Een goede bodem, want we hadden nog een paar uur paardrijden voor de boeg. Tegen acht uur zaten we weer op het paard, hoewel dat makkelijker klinkt dan het voelde. Het ging moeizaam, maar we hebben nog wel een prachtige tocht gemaakt door bos, langs en door water en grasland. En onderweg kwamen we weer allerlei dieren tegen. Een kudu schrok van ons en daar schrokken de paarden dan weer van, ze stonden opeens haaks op het pad. Na terugkomst kregen de paarden een welverdiende wortel en gingen ze in de wei liggen rollen. Van lopen was bij ons geen sprake meer, dus we zijn naar auto gestrompeld en hebben in de backpackers gedoucht en verder helemaal niets meer gedaan. Morgen gaan we verder naar Saint Lucia, een kustplaatsje aan de Elephant Coast. Hebben we erg veel zin in, want het wordt hier nu wel erg druk; er is een grote groep Britse tieners die vrijwilligerswerk doen en verder is het vandaag helemaal volgelopen met toeristen in alle vormen en maten. En iedereen deelt dezelfde keuken wat natuurlijk een rommeltje wordt. En daarnaast kun je je in een natuurpark ook niet echt vrij bewegen, want je moet voor zonsondergang terug zijn in verband met gevaarlijke dieren, zoals krokodillen en nijlpaarden. Dus morgen rijden we Swaziland uit en gaan we voor de derde keer deze vakantie de grens met Zuid Afrika over (het levert heel wat stempels in onze paspoorten op).