Sani bonani!

Oftewel: Hallo! (in Zulu)
Vandaag hebben we een fietstocht door Soweto gemaakt. Soweto is de grootste township van Zuid-Afrika. Er wonen tussen de 3,5 en 5 miljoen mensen. We moesten er met de auto naartoe en dan moet je natuurlijk ook Soweto inrijden om bij het bedrijfje te komen waar we de toer hadden geboekt. De tomtom had het er moeilijk mee net toen ik een beetje zenuwachtig begon te worden, werd ons de weg gewezen door een aardige meneer. Ik voelde me meteen zo’n paranoïde buitenlander, maar vond het in ieder geval wel een goed begin!
Toen we er waren, werden we meteen naar binnen geloodst om ons in te schrijven en te betalen. Dezelfde organisatie runt er ook een guesthouse en het werd ons meteen duidelijk dat de mensen hier wel heel erg laid back waren, het rook er naar zaken die in Nederland legaal zijn :)! Wij kwamen echter voor het fietsen en na wat fietsen getest te hebben, gingen we op weg. We waren met z’n vijven en onze gids Philip. We kregen eerst wat algemene regels te horen (links fietsen, bij elkaar blijven). Vervolgens werd onze vocabulaire wat uitgebreid met lokale begroetingen zoals sani bonani, ola en mijn favoriet ayoba. Er werd ons wat verteld over de verschillende klassen die ook nog binnen soweto bestaan; niet iedereen is er per definitie even arm, op sommige plekken zijn er verharde wegen, hebben mensen een eigen huis, met een eigen toilet, stromend water en een tuin ervoor of –achter. Op andere plekken is dit niet aan de orde en hebben mensen nauwelijks privacy en moeten ze alles delen. Wij hebben zo’n piepklein huisje ter grootte van onze schuur bekeken. Bram vulde de ruimte in zijn eentje eigenlijk al. We zijn ook naar een aftapplek voor stromend water gelopen, maar behalve dat ik er niet aan moet denken om elke dag met mijn vuile vaat zo’n eind te moeten lopen, was het er ook heel vies (de dode ratten ter grootte van Claudius zeiden eigenlijk wel genoeg). We liepen verder naar een lokaal marktje. Ondertussen hadden we een hele schare kinderen om ons heen verzameld die het allemaal erg leuk om even te testen of onze handen wel echt wit waren en die vervolgens aan onze hand mee gingen lopen. Op de markt verkochten vrouwen van alles en nog wat, van vlees (niet de delen van een koe die wij gewend zijn te eten…) tot schuursponsjes. We werden door de gids meegenomen naar een schuurtje van golfplaten, dit was de plaatselijke kroeg, oftewel de shebeen. Hier zaten in het schemerdonker zo’n tien mannen en een enkele vrouw het lokale bier te drinken. Uit het luide geschater en hun enthousiaste verwelkoming konden we concluderen dat ze er waarschijnlijk al een tijdje zaten. Wij moesten het bier natuurlijk ook proberen. Een grote kom werd doorgegeven en toen ik de kom in mijn handen had was mijn eerste gedachte, dit ziet er niet uit als normaal bier. Nu ben ik niet zo’n bier drinker, maar zelfs ik weet dat bier er niet uitziet als een soort Fristi. De smaak was wel als bier, beetje bitter. De meningen over de ‘Fristi’ waren uiteindelijk best positief, maar Bram houdt het toch maar bij Grolsch. Weer terug op onze fietsen, reden we naar een aantal mooie en nieuwe woningen die niet bewoond waren. De gids legde uit dat de bouw ervan al veel langer dan gepland duurt en dat behalve corruptie ook gebrek aan geld een rol speelt (het financieren van het WK ging immers voor!). In een klein hutje naast de gebouwen werd iets verkocht wat wij van de gids moesten proberen; koeienwangen. Er werd ons even voorgedaan hoe je dat moest eten; eerst een handje pap in je hand kneden tot een bal, dan een stukje vlees in zout dopen en met de bal pap in je mond stoppen. En nee, het kon niet zo zijn dat de hele groep opeens vegetarisch was :)! Het viel best mee, smaakte gewoon naar rundvlees.
Vervolgens fietsten we door naar het monument ter herdenking van de studentenopstand in 1976. Hierbij protesteerden 15.000 studenten tegen de invoering van Afrikaans als voertaal in het onderwijs. Dit protest werd echter bruut tegengegaan door de overheid die het vuur opende op de studenten en 600 van hen doodde.
Toen werd aangekondigd dat we op weg gingen naar de echte lunch, hield iedereen zijn hart vast. Gelukkig bestond de lunch uit zeer herkenbare onderdelen, weliswaar in een voor ons onbekende combinatie. Een uitgehold stuk brood met frieten en sla erin en gebakken ei , kaas en worst bovenop. Een hele kluif om naar binnen te werken, maar een prima lunch voor onze hongerige magen! Hierna hebben we nog het huis van Nelson Mandela en Desmond Tutu gezien en zijn we naar de Koppies gefietst, de plek waar veel bijeenkomsten waren door o.a. bovenstaande heren. Dit was de laatste stop voordat we terug gingen (en de laatste keer dat Bram in zijn zak op zoek ging naar zijn fietssleutel terwijl geen van de fietsen een slot had; over automatisme gesproken :)).
Terug in de auto concludeerden we dat we onze gezichten allebei goed verbrand waren. Nog even een korte stop gemaakt bij Soccer City (puur voor de foto) en toen terug naar het hotel.
Morgen wordt een reisdag, dan gaan we op weg naar White River. Dit wordt onze uitvalsbasis voor het Kruger Park.