Solo, Bromo, Ijen en nog veel meer...

's Ochtends zijn we in Solo een paar markten gaan bezoeken, te beginnen met de Pasar Gede, een markt met groente, fruit en allerlei andere etenswaren. We zijn er in alle rust naartoe gewandeld, de warmte was weer volop aanwezig. Eerst even gestopt bij een kantor pos (postkantoor) om ansichtkaartjes te posten. Daarna verder naar de markt. Deze was overdekt en heel erg druk. Ze verkochten er behalve groente en fruit ook kip en vis en meer producten die gekoeld veel beter af zouden zijn. De vliegen op je kipfiletje kreeg je er gratis bij denk ik. Na deze markt door naar de Pasar Klewer, de grootste batik markt van Indonesie. Hier was het echt te druk en het was duidelijk dat hier handel tussen de locals werd bedreven, wij als toeristen liepen eigenlijk een beetje in de weg. Dus toen terug geslenterd naar ons hotel. De middag maar een beetje lezend, luierend en zwemmend doorgebracht. De volgende dag gingen we beginnen aan een drie daagse toer naar de Bromo vulkaan, de Ijen vulkaan en transport naar Bali. Het zouden dus drukke dagen gaan worden, beetje energie opladen was nodig!

De volgende ochtend stonden we om tien uur klaar om opgepikt te worden. We gingen met een groep die vanuit Yogyakarta vertrokken en wij zouden in Solo in de bus stappen. Zij waren al een uurtje onderweg toen wij instapten. Dit was natuurlijk niet om tien uur, maar pas om elf uur. Er stopte een minibusje voor het hotel, de chauffeur stapte uit en liep naar de achterkant van de auto. Daar ging hij onder de auto een stuk touw losmaken dat de achterklep van de auto naar beneden hield, het slot deed het namelijk niet meer. Onze tassen konden er met veel proppen nog bij en toen iedereen wat opschoof, pasten wij er ook nog bij. Bram kon gelukkig voorin zitten. En toen kon de rit van Solo naar Cemoro Lawang beginnen. Cemoro Lawang is het plaatsje dat het dichtst bij de Bromo vulkaan ligt. Een rit van zo'n acht uur (maar uiteindelijk elf uur). We hadden hier op Java alleen nog maar met de trein gereisd en dit werd dus onze eerste rit met de auto. Ik had al eerder genoemd dat het verkeer hier anders is dan bij ons. Nou voel ik toch de behoefte om nog iets verder uit te wijden over dit onderwerp: Java is een zeer dichtbevolkt eiland en een grote meerderheid van zijn bewoners heeft een scooter. Daarnaast zijn er veel busjes, grote vrachtwagens, landbouwverkeer en touringcars die gebruik maken van de wegen. Het wegennetwerk kan de intensiteit van het verkeer absoluut niet aan, te weinig wegen voor veel te voertuigen. Het resultaat is complete chaos. Om de honderd meter stuit je op een slomer rijdende voorligger die je al toeterend probeert naar links te manen (ze rijden hier links). Deze kan echter niet naar links, want daar rijdt al een scooter (of waarschijnlijk eerder vier scooters). Je begint toch alvast aan je inhaalmanoeuvre en dwingt dan maar je tegenligger met knipperende koplampen dat hij wat naar links moet uitwijken. Dit gaat bijna altijd goed en anders heb je nog net eens seconde om je te bedenken en toch maar achter je slome voorligger te blijven rijden. Deze combinatie van optrekken, remmen en aan het stuur trekken was vooral voor Bram een beproeving. Die heeft hij gelukkig goed doorstaan. Tegen een uur of vijf stopten we plotseling langs de kant van de weg. “Engine broken. Five minutes.” zei de chauffeur. Vijf minuten leek ons sterk. De twee Belgen die mee waren vertelden dat ze vorig jaar in Oeganda autopech hadden gehad en dat dat hun wel vijf uur had gekost. In het Vlaams klinkt alles een stuk leuker, maar van deze info werd ik toch niet echt vrolijk. Ondertussen kwam op de drukke doorgaande weg het verkeer al toeterend langs ons heen. Na een uurtje had de chauffeur het mankement weer gerepareerd, ten koste van de airco, maar dat was dan pech. Ramen open en verder rijden. Tegen negen uur kwamen we aan in Probolinggo, het stadje aan de voet van de vulkaan. Daar werden we in een ander busje gestopt en moesten we nog een uur naar boven rijden. De Bromo vulkaan ligt op 2392 meter. We voelden het kouder worden tijdens het rijden. Langzaam slingerden we in het donker naar boven, niet echt prettig voor de ingewanden. Boven was het nog maar een graad of vier. We kregen een kamer in het Permai I hotel en zijn meteen in ons bed gestort. Het was tegen elven en om half vier ging de wekker weer.

Opstaan was niet echt een pretje uiteraard... Om vier uur werden we in kleine groepjes met een jeep naar het uitzichtpunt voor de Bromo vulkaan gebracht. Vanaf hier moet je met zonsopgang een fantastisch uitzicht hebben. Vanaf het punt waar de jeeps ons eruit gooiden, moesten we nog tien minuten een trap op voordat we bij het uitzichtpunt waren. Valt niet mee in het pikkedonker, zo vroeg in de ochtend. Het was er ontzettend stoffig, sommige mensen hadden zelfs mondkapjes op. Op het uitzichtpunt waren er mannetjes en vrouwtjes die handschoenen, mutsen en warme thee/koffie/chocolademelk verkochten. Dus met een kop thee in de hand de zon op zien gaan en Bromo zichtbaar zien worden. Het was helder, dus een prachtig gezicht! Toen we terug waren bij de jeep duurde het nog een hele tijd voordat de anderen er waren en dus hebben we nog even bij een groepje mannen bij een knapperend vuurtje gezeten. De meesten hadden nauwelijks nog een tand in hun mond, maar ze hadden de grootste lol, erg leuk!
Terug bij het hotel hadden we snel nog even tijd om ons op te frissen en toen was het tijd voor ontbijt en het vervolg van onze trip. Om half tien zaten we weer met onze groep in de bus. Nu gingen we op weg naar Ijen. De Ijen vulkaan is 2148 meter hoog en ligt in een zeer vulkanisch gebied op het oosten van Java. Deze bestemming is lang niet zo toeristisch als Bromo, maar je kunt hier een spectaculair zwavelmeer zien in een krater. Na een paar uur rijden hoorden we een klap. Lekke band. Gelukkig waren we in de buurt van onze lunch bestemming en kon onze chauffeur de band snel vervangen. Geen grote ramp dus. 's Middags moesten we nog even bij een werkplaatsje stoppen om een nieuwe reserveband op de kop te tikken. Geen overbodige luxe, want de verdere weg naar Ijen werd slechter en slechter. Op een gegeven moment was de weg gewoon op en reden we over een soort drooggevallen rivierbedding. Langzaam werd het donker en we hadden geen idee waar we eruit werden gezet, waar we zouden verblijven. Dat bleek op een koffieplantage te zijn, in een oud koloniaal huis. Het was donker, dus van de omgeving zagen we niks meer, en het huis zelf was niet geweldig. Erg gehorig en rommelig. Ook nu moesten we weer om half vier op en het was koud buiten, dus vroeg naar bed.

's Ochtends stonden er voor alle gasten een soort ontbijtpakketje klaar, bestaande uit twee witte boterhammen met hagelslag ertussen en een gekookt ei. Het schoolreisje gevoel was groot :)! We werden met de bus naar het begin van de wandeling naar het kratermeer gebracht, nog zo'n half uur rijden. Daar waren we even na vijven en toen konden we zelf verder de berg op wandelen. In de reisgids stond dat het een hike van zo'n drie kilometer was die op punten erg steil was. Het zou zo'n anderhalf uur duren om er te komen. De informatie klopte goed, we waren er na een dik uur, flink opgewarmd! We verwachtten een prachtig uitzicht, maar zagen alleen maar wolken. We dachten al dat we dikke pech hadden, maar de wolken bleken zwaveldamp te zijn en die trokken ook weer weg. Dus op sommige momenten hadden we toch nog een fantastisch uitzicht over het meer en de rest van het gebied. Onderin de krater wordt zwavel verzameld en naar beneden gebracht. Dit doen mannen te voet, met de zwavel in manden aan hun schouders hangend. Ze brengen de vracht van zo'n 70kg per keer naar beneden, krijgen zo'n 2000 roepia per kilo en gaan dan met hun lege manden weer omhoog. De hike die wij al zwetend aflegden, doen zij meerdere keren per dag... Om negen uur moesten we weer beneden zijn om verder te reizen. We werden naar de veerboot gebracht voor de oversteek naar Bali. Iedereen was intussen moe en op de boot dachten we een uiltje te kunnen knappen op een bankje. Maar de Indonesiers gooiden roet in het eten. En wel met karaoke. Volumeknop maximaal opengedraaid en iedereen die zin had kon zijn bijdrage leveren. Het was niet om aan te horen. We waren blij dat we Bali bereikten. In een andere bus gingen we op weg naar Pemuteran, een dorpje op het noordwesten van het eiland. Hier hadden we een hotelletje geboekt en daar zitten we dus nu. Even helemaal niks, dat is ons plan en dat komt goed uit, want er is hier ook helemaal niks. De kippen struinen voor onze kamer langs en als de eigenaar het niet ziet graven er zeven kleine biggetje zijn mooi onderhouden tuin uit. In de tuin staan een mango-, bananen- en papayaboom en 's ochtends worden we gewekt door het gekraai van een haan. Prima dus om even bij te komen. Woensdag reizen we door naar Legian, een veel drukkere badplaats.