Paardrijden in Lesotho

Het is zaterdagmiddag en we zijn net terug van twee dagen paardrijden, vanuit Drakensbergen naar Lesotho. Hoewel een impulsieve beslissing, het was zeker de moeite waard!
Vrijdagochtend eerst ontbeten, maar meteen een goede bodem gelegd met boterhammen, gebakken eieren en bacon. Het bleek dat wij de enige zouden zijn die meegingen, omdat de jongen van het andere stel ziek was. Sneu voor hem natuurlijk, maar voor ons werd het nu een prive-trip! Kennisgemaakt met onze gids Andreas en met de paarden die we de komende dagen zouden berijden. Bram kreeg HP (ik denk dat het voor Horse Power staat, dat vonden wij zelf de leukste mogelijkheid :)) en ik kreeg Jackie. Ze oogden vriendelijk dus dat was al hoopvol. De paarden gingen eerst de trailer in, want vanaf de boerderij (ons hostel) reden we eerst met de auto en trailer naar de grens van Zuid-Afrika. De afstand zou te groot worden voor de paarden als ze de hele route vanaf de boerderij zouden moeten lopen, vandaar het stuk met de auto. Bij de grens de paarden opgezadeld, zadeltassen erbij en toen wij erop. Paspoorten overhandigen, stempels zetten en toen de grens over (de grenspost van Lesotho hebben we nooit gezien). Vanaf het moment dat we grens over waren, reden we letterlijk en figuurlijk in een niemandsland. Het landschap was bergachtig en droog en ontzettend uitgestrekt. We moesten behoorlijk klimmen, want Lesotho ligt op 3000 meter. Steeds als we dachten dat we niet meer hoger konden, dook er een hoger punt op. De paarden sjouwden maar door, ze zijn hierop gebouwd en getraind, maar na een stuk galopperen waren ze door de hoogte behoorlijk buiten adem. Zo hebben we uren gereden. Er was helemaal niemand. Rond het middaguur hebben we een korte lunchpauze ingelast en toen weer verder. De bedoeling was dat we in een lodge in de bergen zouden slapen, deze ligt echt in de middle of nowhere. We kwamen hier echter al erg op tijd aan en Andreas stelde voor om naar het eerste dorp te rijden. Daar heeft de organisatie ook een huis en het gaf ons de mogelijkheid om zo'n dorp en de mensen van dichtbij te bekijken. Dus we zijn nog een uur verder gereden en toen kwamen we al slingerend door de bergen langzaam in de buurt van het dorp. Voor het eerst sinds we op het paard zaten zagen we andere mensen. Het dorp lag in een soort vallei en bestond uit hier aan daar wat lemen huisjes en rondavels (ronde huisjes met rieten daken). Elektriciteit is niet aanwezig en wordt in de avonduren opgewekt met een generator. Het paard is het transportmiddel hier, auto's zijn er nauwelijks, verharde wegen trouwens ook niet. Wij zijn door het dorp gereden en hebben eerst nog verderop de tekeningen van bosjesmannen bekeken. We hadden wel wat bekijks onderweg, er werd heel wat afgezwaaid! Toen we op weg gingen naar ons onderkomen voor de nacht waren de paarden bijna niet meer te houden, dus in galop richting het huis. Daar afgestegen en eerst eens even gevoeld hoe het ervoor stond met onze ledematen. Dat viel tegen...pijnlijke benen en beurse achterwerken. De paarden hebben we afgezadeld en gewoon losgelaten. Ze zouden toch niet ver weg gaan. Vervolgens de benen gestrekt door naar de lokale winkel te lopen en hoewel deze 'winkel' bijna leeg was, hebben we er wel een colaatje kunnen kopen. Het werd al gauw donker en dan wordt het zo hoog in de bergen erg koud. Dus lekker binnen zitten en proberen een maaltje te maken. Hier was onze gids Andreas al mee bezig, maar hij wist zich er niet zo goed mee te redden dus hebben we uiteindelijk samen kip, aardappels en een soort omelet op tafel weten te zetten. Af en toe kwam er iemand van het dorp binnenlopen en die prikte dan ook een vorkje mee. Na het eten waren we allemaal zo moe dat we meteen zijn gaan slapen. Met het geluid van de generator op de achtergrond sukkelden wij richting dromenland.
Vanochtend was het weer vroeg dag en na een ontbijtje en het maken van een lunchpakket gingen we op weg. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want onze spieren lieten zo luid van zich horen dat we nauwelijks in het zadel konden zitten. Na een half uurtje werd het minder en ging het beter, maar het bleef erg gevoelig. We namen een ietwat andere route dan de heenweg en het was opnieuw geweldig. Voor ons Nederlanders nauwelijks voor te stellen dat er zoveel niks kan zijn, zulke grote uitgestrekte vlakten met helemaal niets. Omdat we nu bergafwaarts gingen, moesten we rotsige stukken met de paarden aan de hand lopen. Het was al een hele klim voor ons om naar beneden te komen en de paarden hadden het al helemaal moeilijk. Soms moesten we ze echt overreden om mee te komen. Rond twee uur waren we weer terug bij de grenspost waar we gisteren begonnen waren. Opnieuw onze paspoorten laten zien en toen de paarden afgezadeld en in de trailer gezet. Na zo'n drie kwartier rijden waren we weer bij ons hostel. De paarden mochten de wei in en gingen meteen lekker liggen rollen. Wij gingen op onze beurt lekker douchen, heerlijk na twee dagen stof happen. En hoewel onze lichamen pijnlijk zijn, hebben we het geweldig gehad, wat een prachtige ervaring!