At world's end...

Of zo voelt het hier tenminste. Maar eerst terug naar gisteren, toen we weer een reisdag hadden. We zaten in Warner Beach en zijn daar 's ochtends op tijd weg gegaan om af te reizen naar Coffee Bay. Dit betekende dat we van de provincie Kwazulu-Natal naar de Eastern Cape zouden gaan. De Eastern Cape is de provincie in het zuidwesten van Zuid-Afrika en is de armste van het land. Het ligt aan de kust en er zijn verschillende stukken die het bezoeken waard moeten zijn. Coffee Bay ligt aan de Wild Coast en het gebied dat landinwaarts hiervan ligt is de Transkei. Nelson Mandela is hier opgegroeid. Wij hadden een standaard rit tot aan de stad Mthatha. Voor het eerst kwamen we voor ons gevoel door een echt Afrikaans stadje. Chaotisch, stoffig en druk. Veel mensen op straat die van alles verkochten en overal verkeer. Dit stadje was tevens de laatste stad (en de laatste supermarkt) voor onze bestemming die nog twee uur rijden verderop lag. Het eerstvolgende stuk weg was nog wel geasfalteerd, maar zat vol met zoveel enkeldiepe gaten dat we als een soort dronkaards over de weg slingerden om de auto heel te houden. Na bijna een uur was er dan eindelijk de afslag naar ons hostel. We wisten dat we buiten Coffee Bay zouden verblijven, maar hier bleek dat we nog 23 kilometer aan gravelroad te gaan hadden. Het weinige verkeer dat we tegenkwamen waren allemaal 'bakkies', kleine pick-up jeeps. Verder veel mensen die te voet onderweg waren, vrouwen met takkenbossen of emmers water op hun hoofd en hordes kinderen die in hun schooluniformen huiswaarts wandelden. En dan waren er nog de schapen, geiten, paarden, koeien of ganzen die langs of op de weg liepen. We reden nog zo'n drie kwartier en toen we dachten dat de wereld hier wel ergens op zijn einde moest zijn, toen dook ons hostel eindelijk op. Een groepje rondavels, waarvan wij er een toegewezen kregen. Er staat alleen een bed in, voor toilet, douche en keuken moeten we ergens anders naartoe lopen. Het dak is van riet en als je in bed ligt kijk je dan ook tegen een grote bos riet aan. Dat is weer eens wat anders dan zo'n gewit plafond! De lokale bevolking bezit de helft van het hostel en er wordt hier veel gedaan om hen zo optimaal mogelijk van de toeristen te laten profiteren. Wel in de goede zin van het woord, zij leren ervan en wij worden niet uitgemolken! Er zijn hier ook enkele mensen die als vrijwilliger werken, dat kan ook. Wij hebben maar eerst eens even rondgekeken en konden toen aanschuiven bij het avondeten. 's Middags hadden ze ons onderweg gebeld met de vraag of we mee wilden eten. Na zo'n lange rit wilden we niet meer zelf koken (en er was ook nergens een winkel om iets te kopen), dus we waren blij dat we mee konden eten. We kregen rijst, salade, pompoen en verse vis. De maaltijd was gemaakt door een van de 'mama's' die een aandeel heeft in het hostel. Haar verantwoordelijk is al het eten verzorgen. Nou, dat was in dit geval goed gelukt! De vis was dezelfde dag gevangen en smaakte geweldig.
Vanochtend zijn we eerst gaan hardlopen langs het strand. Het strand ligt naast het hostel, een stukje de heuvel af. En omdat we zo afgelegen zitten, is het compleet verlaten. En dat terwijl het een perfect strand is.
Het plan was om vanmiddag naar Coffee Bay te rijden, daar wat te eten en Hole in the Wall te bezoeken. In Coffee Bay bleek helemaal geen plekje te zijn om iets te eten, er was zelfs geen winkel. Daarnaast bleek Hole in the Wall (een grote rotsformatie in zee met een gat in het midden) niet in Coffee Bay te liggen, maar er buiten en dat betekende nog 18 kilometer over onverharde wegen. Dat zagen we niet zitten dus toen hebben we met handen en voeten wat fruit gekocht bij een meisje langs de weg en zijn we teruggereden naar ons hostel. De rest van de middag gevuld met lezen en langs het strand wandelen. Een zeer geschikte plek hiervoor, je kunt er simpelweg niet veel doen.
Morgen rijden we naar Grahamstown. Dit is voor ons een stopover plek om de volgende dag door te rijden naar Jeffrey's Bay.